Inhoud
Chevrolets versloeg de Ford Galaxie, de Coronet Dodge en de Plymouth Fury met een omzet van meer dan 1 miljoen. Dealers verwachtten veel inruilacties en klanten verwachtten iets nieuws. Chevy verfijnde de stijl van de grote auto met de nadruk op vloeiende bochten voor 1967 en 1968, en ging in 1969 en 1970 conservatiever over om de vierde generatie te sluiten.
Zwaar metaalwaarde
In een zoektocht om de veiligheid bij zijwaartse botsingen te verbeteren, verliet het nieuwe ontwerp van het Impala-chassis uit 1965 het vorige X-Frame voor een volledig perimeterframe met doossectie met een 119-inch wielbasis. Dit frame bleef tot 1970 in gebruik en droeg substantieel bij aan het gewichtsbereik van 4000 pond. Remmen waren 11-inch handmatige stuurbekrachtiging en 11,75-inch elektrische schijfremmen vooraan. De 15-inch Rally-wielen, die in 1968 werden geïntroduceerd. Het Super Sport-pakket voegde zware veren en schokken toe en een stabilisatorstang aan de voorkant. Een stabilisatorstang vooraan was ook standaard voor niet-SS, big-block auto's. Heavy-duty stabilisatorstangen voor en achter waren standaard productieoptie F41. De breedte van de Impala was 79,9 inch in 1967 en 79,6 inch in 1968. De totale lengte in 1967 was 212,4 inch voor wagons en 213,2 inch voor de andere modellen. Deze was iets in 1968, tot 213,9 inch voor wagons en 214,7 inch voor de anderen.
Een berg verzetten
Impala-kopers hadden een keuze aan manieren om twee tonen van grote Chevy in beweging te zetten, te beginnen met de standaardkeuze van een 250-kubieke inch, inline zescilinder of een kosteloze kleine V-8. Voor 1967 was de standaard V-8 de 283-kubieke inch, vervangen door de 307 in 1968. Er was ook een krachtigere 327-kubieke inch motor beschikbaar. Dit was de Turbo-Jet 327 met 275 pk en 355 voet pond koppel. In 1968 was een tussenliggende 250 pk-versie van de 327 een extra keuze. Voor de zeer ongeduldige bood Chevy de V-8 big-block Turbo-Jet aan in smaken van 396 en 427 kubieke inch. De 396 bracht 325 pk en 410 voet pond koppel naar de tafel. De 427 bood 385 pk en 460 voet pond koppel. De 425-pk sterke L72-versie van de 427 sloot zich aan bij de optielijst in 1968, ook met een koppel van 460 voet-pond. De standaardtransmissie was een handgeschakelde drieversnellingsbak, behalve de big-block V-8-motoren. Een overdrive-optie kan worden besteld voor de standaardmotoren. De Muncie met vier versnellingen verving de Saginaw voor de 396 en 427, waarvoor de meestal optionele vierversnellingsbak nodig was. Een Powerglide-automaat met twee snelheden was optioneel, behalve de 427, en een Turbo Hydramatic-automaat met drie snelheden werd ook aangeboden voor de big-block motoren. Deze keuzes waren in beide jaren hetzelfde.
Groot is mooi
Stylisten van Chevy namen een look op in 1967 en 1968, waarnaar vaak wordt verwezen als "colafles" -stijl, met een riemlijnprofiel dat smaller werd voor de achteras en vervolgens veranderde in rudimentaire doeleinden die omhoog vegen om op te gaan in het achterdek . Achterlichten zijn waarschijnlijk de gemakkelijkste en snelste manier om naar uw Impala uit 1968 of een uit 1968 te kijken. De voor- en achterkant van de auto waren gerestyled. 1967 Impala had twee smalle rechthoekige achterlichten met afgeronde hoeken. In 1968 keerden de achterlichten terug naar de traditionele opstelling met drie achterlichten. Chevy ging ook naar verborgen ruitenwissers in 1968, wat een hoodie betekent om de kap te verbergen. Er waren vijf koetswerkstijlen in 1967: tweedeurs- en vierdeursversies, een wagen en een cabriolet. Voor 1968 voegde Chevrolet een zesde carrosseriestijl toe, een fastback, tweedeurs hardtop genaamd de Custom Sport Coupe. Het Z03 Super Sport-pakket kan worden besteld voor Sport Cups en Convertible. SS-kopers kregen een verduisterd raster, rocker-afwerking en staartpaneel en speciale badges,
Meer dan de huid diep
Het standaard interieur voor de Impala was een geborduurde met stof beklede bank met optionele hoofdsteunen. Strato-Lounger kuipstoelen waren optioneel voor tweedeurs koetswerkstijlen. Als luxe model wordt de Impala standaard geleverd met volledige vloerbedekking en geluidsisolatie. Interieurs hebben weinig verschillen tussen 1967 en 1968, met uitzondering van het clusterinstrument, dat rechthoekig was in 1967 en drie ronde meters had in 1968. Het SS-pakket omvatte, een middenconsole, een speciale badge, een aangepast stuurwiel, een toerenteller en sportmeters.
Overal
Chevy lijn van grote auto's was verdeeld in vier uitrustingsniveaus. De Biscayne was eenvoudig, goedkoop in gebruik en ontworpen voor duurzaamheid, waardoor het ideaal is voor vlootaankopen. De Bel Air was het standaard familietarief en de Caprice bood serieuze luxe. De nadruk van impala's op persoonlijke opties en sportieve prestaties in een premium waarde bij Chevrolets grote auto's, op de huidige markt. De Impala's zijn voor deze jaren relatief betaalbaar. Volgens de standaardcatalogus van Amerikaanse auto's verkocht de Impala alleen de volledige output van American Motors in 1967. Zelfs de felbegeerde SS-modellen met de big-block-motoren bereiken zelden $ 40.000, behalve de converteerbare SS 427. Vergelijkbare auto's zoals de Plymouth Fury en Ford Galaxie hebben veel hogere prijzen omdat Chevy een enorm marktaandeel had en daarom zijn goede voorbeelden hiervan veel zeldzamer dan de vergelijkbare Impala. Er is een breed scala aan voorwaarden, modellen en apparatuur om rekening te houden met de prijs. Hagerty Collector Insurance schat de Impala van 1967 in goede staat voor $ 7.867 voor een vierdeurs sedan met de standaard V-8, helemaal tot $ 27.735 voor de SS 427 coupe en $ 40.826 voor de SS 427 convertible. Deze prijzen zijn voor de L35 385-pk motor. De L72-motor met 425 pk uit 1968 krijgt een hogere prijs dan deze prijzen en moet worden teruggebracht tot zes.
